Surinaamse baby’s

Week 3 zit er weeral bijna op. Wat een vermoeiende maar boeiende week was me dat.

Maandag ‘s ochtends vroeg weeral dat irritante geluid van die wekker. Voor Jantje de laatste week op haar afdeling (eindelijk!) en voor mij de 2e week op verloskamers, en hopelijk ook eindelijk de eerste bevallingen. Veel speciaals gebeurt er die maandag niet op dienst. As usual moet Jantje weer bedden poetsen en opmaken en ik een hele dag door ctg’s aanleggen. Ik krijg wel de kans om mijn eerste bevalling te zien, maar door het niet vooruitgaan van de uitdrijving draait het hier uit op een keizersnede. Sien komt een babbeltje doen en legt mij op dat ik deze week toch moet proberen 1-2 bevallingen zelfstandig uit te voeren. Ik neem dit mee en zal er voor gaan. ‘S avonds beslissen we met alle huisgenoten even te ontspannen en heerlijk te eten bij Souposo, een restaurantje waar ze heerlijk vers eten en zoals de naam al zegt soepen aanbieden. Jantje en ik nemen allebei de curry (zij met scampi en ik met kip) en worden betoverd door de smaken die we binnen krijgen. En uiteraard om onze week goed in te leiden hoort er ook een dessertje bij (gezonde welliswaar): pindakoekjes en gezond bananenbrood, om je vingers bij af te likken.

Dinsdag krijg ik eindelijk mijn kans om een normale bevalling mee te maken. Eindelijk! Hier heb ik dan 1,5 week op moeten wachten. En eindelijk zie ik hoe ze het hier doen. Een gynaecoloog komt er zoals bij ons niet aan te pas en daarom doet de verloskundige hier letterlijk alles van a tot z. Ik kan al niet wachten om er zelf één uit te voeren. Bij Jantje loopt het net allemaal wat anders en echt gelukkig is ze niet op haar dienst. Hoe zou je zelf zijn, als je twee weken lang ergens moet staan waar je niets kan doen. ‘S avonds hebben we een borstvoedingsinfoavond bij Sien en in de dag komt ze al melden dat er toch wel veel aanmeldingen zijn. Spannend! Een mix van vrouwen komen hierop af, samen met grootmoeder of partner, of alleen en uiteindelijk geven wij een spetterende presentatie met achteraf nog vele interessante vragen, waar wij met steun van Sien ook antwoord op kunnen geven. Heerlijk dat nadien de toekomstige ouders ons ook komen bedanken! Uitgeput komen we thuis om direct ons bedje in te duiken.

Woensdag voel ik mij niet zo lekker, maar sterk als we zijn, krijgen we ons in het ziekenhuis, waar ik na lang wachten mijn eerste bevalling mag uitvoeren. Ik ben nog wat onhandig en raar maar waar ik lijk plots alles vergeten, hoe moet ik mij goed zetten, het kind aanpakken, ik voel mij onhandig en stuntelig maar ben blij dat het kind het goed maakt. De zuster waar ik de bevalling mee heb gedaan begeleidt mij doorheen de stapel papieren en mijn hoofd staat op ontploffen tijdens het einde van de dag. Bij Jantje loopt het vandaag ook wat beter, zij krijgt plots drie patiënten onder haar hoede en voelt dat ze wat losser wordt gelaten. Maar ze zal ook blij zijn als ze uiteindelijk bij ons op de dienst kan staan. ‘S avonds gaan we voor de eerste keer mee in het water bij de les zwangerschapszwemmen en mogen we enkele opwarmingsoefeningetjes geven. Lastig is dat de stage bij zowel Sien als Jenice net buiten de stad valt en het bijgevolg enorm moeilijk is om taxi’s te kunnen krijgen. Gelukkig had Jantje nog een nummer van iemand en hierdoor zijn we toch veilig thuis geraakt.

Donderdag is wat een saaie dag op stage, geen patiënten binnen en buiten wat monitoren aanleggen komen we niet veel verder. Leuk is wel dat er een nieuwe verloskundige start, het is een Nederlandse die zelf in België heeft gestudeerd en zij komt hier een jaartje ervaring opdoen. Omdat zij niet echt een rondleiding krijgt, neem ik haar mee op sleeptouw en neem haar overal mee naartoe. Ze leert ineens hoe omslachtig ze hier soms werken, want ze zijn een dossier kwijt van een vrouw die binnenkomt voor opname. Wij zijn letterlijk 45 minuten bezig geweest met het zoeken naar één dossier. Hebben heel de bak uitgezocht waar alle dossiers liggen, gevraagd bij de dokter zelf, terug in de bak gezocht, onder de bak, naar boven onze dienst, terug naar beneden om uiteindelijk te ontdekken dat het dossier naar het archief was voor iets. Maar we zijn geslaagd in onze opdracht. We hebben nog een goed gesprek gehad met Sien en uiteindelijk werd het dan toch 15 uur. Bij Jantje ging het net hetzelfde zoals de dag daarvoor en blij dat ze is dat ze nog maar één dag moet gaan. Na deze stage moesten we nog naar Jenice en ondertussen was ik zo verkouden dat ik besloot geen kindjes aan te raken, want ik zou ze niet willen besmetten. Na Jenice beslissen we nog snel iets te gaan eten bij ons in de straat voor we volledig uitgeput ons bed in kruipen.

Vrijdag en de laatste dag van deze week dat die wekker zo vroeg af gaat. Helemaal moe en niet volledig helder gaan we naar onze stage. Het is er echt te veel aan, zeker met al die extra uren, wordt het ons toch wat te vermoeiend. Deze week hebben we nog geen enkel moment voor onszelf gehad en we snakken echt naar dat weekend. Jantje is gelukkig met haar laatste dag en mijn dag start wat minder, ik ben echt niet goed, merk dan op stage dat de Surinaamse studenten echt worden voorgetrokken op vlak van leerkansen (zij kregen alle vrouwen die al binnen waren voor bevalling) en teleurgesteld help ik dan hier en daar een beetje. Wat me een beetje oppept is dat de zuster waar ik al een hele week mee sta, mij belooft dat de volgende vrouw voor mij is en die belofte wordt niet gebroken. Plots komt Elke (de nieuwe verloskundige) mij halen en vraagt of ik de bevalling van een nieuwe patiënt wil doen. Uiteraard zeggen we hier geen nee op en mijn patiënt is goed in arbeid. Ik leer haar ademhalingstechnieken voor tijdens de weeën mag haar onderzoeken en ze valt onder mijn verantwoordelijkheid, ik moet ook in overleg met de zaalarts omdat ze een prematuurtje gaat krijgen. Het is voor haar het eerste kindje, en ik ben echt heel blij dat ik deze vrouw mag begeleiden door de arbeid. Ik durf zelfs niet gaan eten, uit schrik dat ze gaat bevallen. Om 14 uur doen we een onderzoek en dan blijkt ze bijna volledig te zijn, maar ze is nog niet klaar om te persen. Ze geeft wel die persdrang aan, maar ik probeer haar daar doorheen te leiden en haar gedachten op haar ademhaling te vestigen. Uiteindelijk kan ze om 15 uur beginnen persen, maar door de ineffectiviteit dat ze dit doet, komen we nog niet zo ver. De verloskundige van de late dienst lijkt mij eerst een strenge tot ze me alleen laat met de patiënt om te begeleiden en ze na een kwartier aangeeft dat ik de rest mag doen. Uiteindelijk bevalt ze om 16:04 van haar eerste kindje en heb ik het helemaal zelfstandig gedaan van het begin tot het einde. Heerlijk was het gevoel van vertrouwen dat die vrouw in mij had en de connectie die ik voelde met haar. Jammer maar helaas hoort er daarna nog veel papierwerk bij, waardoor ik pas om 18:30 klaar was om naar huis te vertrekken. Dat is dus 3,5 uur na het einde van mij eigenlijke shift maar de woorden van de kersverse oma zullen mij altijd bij blijven: ’ik hoop dat mijn kleinkind later zoals u gaat worden’. Snel sprint ik met mijn fiets naar huis want eigenlijk hadden we om 19 uur met Hanne en Demi afgesproken, twee studenten van KdG. Een beetje later als verwacht hebben we een heel gezellige avond en ons gesprek valt, desondanks dat we elkaar niet echt kennen, ook niet stil. We spreken af dat we ook samen eens gaan koken en nog meer gaan afspreken. Moe maar met een voldaan gevoel kunnen we eindelijk ons bed in kruipen!

Zaterdagmorgen moeten we er weeral vroeg uit, want vandaag gaan we voor de eerste keer een les babyzwemmen meemaken. Extreem schattig zijn die babysnoetjes, en ons hart stroomt over van de liefde voor de baby’s. Daarvoor willen we gerust wat vroeger opstaan... heel fijn om te zien is, dat zelfs kindjes van nog geen twee jaar oud al zelfstandig met een buis kunnen zwemmen en zonder enig probleem hun hoofdjes onder water durven doen. Die babykreetjes en peuterlachjes zinderen een hele dag in ons hoofd na. ‘S middags beslissen we om ineens boodschappen te doen en met een volle kar rijden we de winkel buiten. Heerlijk is dat Koen voor ons gaat koken en wij dus helemaal niets hoeven te doen! Buiten een klein fietstochtje naar de stad houden we het voor de rest van de dag een beetje kalm en Céline en Julia komen ’s avonds mee-eten van de Vin da Lo die Koen voor ons heeft gemaakt. Een beetje pittig maar echt wel goed gemaakt. We spelen nog een spelletje voor iedereen zijn bed inkruipt om te genieten van de laatste dag voor stage.

Vandaag houdt iedereen het rustig. Jantje houdt zich bezig met haar stagebundel. Want zij start morgen op verloskamer en ik hou een relaxdagje omdat ik straks de nacht in moet op stage. Een beetje benieuwd want Sien zegt dat de nachten hier best wel druk kunnen zijn, dus ik kijk er aan de ene kant wel naar uit om nog wat meer zelfstandige bevallingen uit te voeren en ik hoop dat Jantje snel haar eerste Surinaamse bevalling kan gaan uitvoeren.

Wij gaan lekker verder relaxen!

Dikke kus en tot snel!

Jantje en Ruby