Zusters of Surinaamse filmsterren?

De eerste week van de stage in het ziekenhuis zit erop! De eerste stress is geleden en na een ontspannend weekend kunnen wij week 2 tegemoet.

Maandag, onze eerste stagedag, een dag waar we beide naar uitkijken, maar toch ook wel een beetje voor vrezen. Benieuwd hoe men hier met (buitenlandse) studenten omgaat. We staan in de vroege uurtjes (6 uur) op en ontbijten samen, veel krijgen we niet door onze keel en om 6:40 zitten we op onze fiets onderweg naar het Diakonessenhuis. We worden om 7 uur verwacht, wat we nog niet echt wisten was dat de hele introductiedag met allemaal andere buitenlandse en Surinaamse studenten is. We moeten in het theorielokaal wachten en al snel worden Anne-Fleur en ik naar een kamertje gebracht waar we onze stagepakken moeten aandoen. We kunnen eraan beginnen. De dag start hier met een welkomstwoord voor iedereen en dan krijgen we allemaal een boekje met (kerkelijke) liedjes. Vier Surinaamse studenten kiezen een liedje uit en we beginnen te zingen, we zullen maar meedoen zeker? Na twee liedjes is het tijd om een gebed, om de heer te danken dat wij op deze stageplaats mogen staan en dat de heer ons bij zal staan tijdens moeilijke momenten. We sluiten af met nog twee liedjes. De hoofdcoördinator komt binnen en geeft ons allen het stagereglement en de buitenlandse (4 in totaal die vandaag starten) studenten mogen beginnen voorlezen, precies zoals op de lagere school... Anne-Fleur en ik wisselen regelmatig wat blikken, want waar zijn we nu beland. De verpleegkunde studenten krijgen allemaal een praktijkbegeleider toegewezen, maar voor ons is er geen, wij moeten het zelf maar regelen bij ons op de dienst. We moeten wachten en wachten en zoals wel vaker hier wachten. Dan moeten we al onze documenten (bloeduitslagen, verzekering, inentingen etc.) laten zien aan de hoofdcoördinator en dan ziet ze mijn roze klompen. Dit gaat niet waar heten, zo mag er niet in het ziekenhuis rondgelopen worden. Het gaat trouwens om doodnormale medische klompen, weliswaar fluoroos, maar dan nog... Ik krijg na het krijgen van onze studentenbadge, witte houten klompen. Jaja je hoort het goed, houten klompen. We krijgen van twee studenten een rondleiding door het ziekenhuis, we slenteren door de gangen en al fluisterend krijgen we uitleg waar alles te vinden is. We verstaan er letterlijk niets van, dus gaan we maar gokken dat we onze weg gaan vinden. Na de middagpauze, moeten we nog even wachten en dan worden we beide naar onze dienst gebracht (Anne-Fleur op obstetrie en ik op de verloskamer), veel hebben we beide niet gedaan, maar kregen we wel te horen dat we beide de volgende dag vrij gingen zijn door de feestdag (Chinees nieuwjaar).

Dinsdag slapen we eerst even uit, waarna we beslissen om te gaan fietsen vandaag. We rijden richting de Zus&Zo en kopen daar een fietsboekje over fietsroutes naar Commewijne. Daarna wandelen we door de palmentuin naar de waterkant. Daar aangekomen staan er veel mensen, komt er iemand naar ons toe en vraagt of we mee willen figureren in zijn film. We kijken elkaar aan en beslissen dat we dit willen meemaken. Onze taak is voorbijfietsen terwijl de hoofdrolspeler dingen naar ons roept. Vijf keer moeten we dit opnieuw doen, ondertussen stelt de crew een hele tijd voor om ons eten en drinken te geven. Nadat deze scene gelukt is, komt iemand naar ons en stelt voor dat we nog een rolletje in de film kunnen krijgen.

(Wil je deel 1 zien? Zoek dan op youtube naar 'Welles de film 2016': https://www.youtube.com/watch?v=FUqVWDpyiMY)

We stappen uiteindelijk op de boot met onze fietsen en na een tochtje over het water fietsen we Commewijne binnen. Met ons boekje bij de hand fietsen we plots veel rustiger en zijn we een andere wereld binnengekomen. Je kan hier al snel met twee naast elkaar fietsen en ook de mensen die in hun tuin zitten roepen vriendelijk goedendag naar ons. Uiteindelijk houdt de gewone weg op en moeten we verder over een verharde zandweg naar Plantage Peperpot. Bij het plantagedorpje aangekomen beslissen we eerst naar het natuurpark te gaan, omdat het een feestdag is zit er ook niemand in het kotje om geld aan te nemen dus wij gaan gratis naar binnen vandaag. Betoverd door de schoonheid van deze oude plantage fietsen we door het park. Echt heerlijke geluiden hier, prachtige natuur en veel soorten hagedissen en vogels. De aapjes die je hier zou kunnen zien, vinden we niet, dus hopelijk komen we er wel eens tegen in een andere plantage. Na ons avontuur hier, fietsen we terug naar het plantagedorp en gaan we iets eten in het Peperpot restaurant, heerlijk Javaans eten kan je hier krijgen. Het wordt uitgebaat door een Nederlands koppel en zij hebben van de directeurswoning een prachtig hotel met restaurant van gemaakt. Na onze lunch wandelen we nog even rond voor we terug naar de stad fietsen. Moe maar nagenietend komen we terug thuis aan om ons nog even voor te bereiden op onze stage de volgende dag.

Woensdag onze eerste echte dag op onze diensten. Ik word er alvast gewoon mee voor de leeuwen gegooid: CTG's aanleggen, een opname en uiteindelijk een arbeid mogen meevolgen, maar jammer genoeg niet de bevalling omdat onze shift letterlijk voorbijvloog. Anne-Fleur is minder enthousiast: meer zitten dan iets doen, dat heeft ze een hele dag mogen doen. Donderdag van hetzelfde en het record bedden soppen en terug opmaken staat nu op 30 en staat op Anne-Fleur haar naam. Geen enkel verloskundige handeling wordt er bij haar uitgevoerd en veel moet ze met die patiënten niet doen. Ik probeer dan weer het initiatief te nemen, maar door het halen van een dossier mis ik wel twee bevallingen die ik mee had kunnen volgen.

Vrijdag is een heftige dag voor mij. Ik krijg een patiënte met complicaties binnen en haar hele arbeid mag ik mee opvolgen, ik krijg kleine maar wel belangrijke taken en ik merk dat het vertrouwen vanuit de verloskundigen in mij wel begint de groeien, ik geef volledige begeleiding en jammer genoeg beviel de vrouw uiteindelijk van een dood kindje. Heftig dat dit voor mij de eerste bevalling is dat ik hier moet meemaken, maar fijn dat ik de kans kreeg om een steun te zijn voor de vrouw en haar familie.

Vrijdagavond na ons hart te luchten bij onze ouders beslissen we om onze week op een mooie manier af te sluiten. We gaan eten in 'De Waag' een chique restaurant in Paramaribo, waar we volop genieten van het heerlijke eten, ook een dessertje kan niet ontbreken, want wij hebben deze week keihard gewerkt en daar trakteren we onszelf dan maar op. Zaterdag trekken we met Su4You voor een meet en greet naar Resort Overbridge, waar we een hele dag kunnen ontspannen en nieuwe mensen kunnen leren kennen. We sluiten onze dag af met een hapje in de Zus&Zo en gaan nadien nog iets drinken alvorens we uitgeput van deze leuke dag ons bed in kruipen. Zondag houden we het zo rustig mogelijk en hebben we in de middag even met Shelaika afgesproken in 'the Sweetest Things' en god wat was de Red Velvet die we gegeten hebben heerlijk, we hebben ook weer leuk bijgepraat en even onze harten kunnen luchten bij elkaar. Jaja we weten het, ons weekend was niet zo gezond en dat wat we waarschijnlijk in de week bespaard hadden op zoetigheid zijn we na dit weekend weer helemaal kwijt. Maar we hebben genoten van ons vrije en ontspannende weekend!

DE red velvet cake van The Sweetest Things

Dikke kussen en tot snel!

Jantje en Ruby