Kennismaken met echte Surinamers

Goh wat een begin van de stageperiode.

Woensdagmorgen hebben we afgesproken met Jenice, bij haar lopen we stage in haar kliniek en bij haar op de polikliniek. Om 10 uur komen we aan en worden we ontvangen in haar privékliniek. Bij haar op de bank horen we wat onze stage inhoudt: mee huisbezoeken lopen en in de polikliniek onderzoek van zwangeren en kindjes. We spreken af dat we donderdagmorgen al een keertje meelopen. Haar privékliniek is zoals een echte ziekenhuiskamer. Ze heeft een (vrij) nieuw bed, één van de laatste modellen reanimatiekar voor de baby's en een nieuw echotoestel. Grappig is dat zij helemaal niet opgeleid is om echo's te nemen en dus enkel pretecho's maakt. Voor een officiële opleiding zou ze een tijd naar Nederland moeten verhuizen en met haar werk hier en haar kinderen is dit niet mogelijk. Met haar voelen we meteen die klik, ze is erg geïnteresseerd hoe het er bij ons aan toe gaat en laat ons vrij in hoe zelfstandig we willen gaan werken. Ze houdt ervan dat studenten initiatief nemen en dat we onze kennis gedurende onze stage gaan tonen. Wij kijken er alvast erg naar uit om met haar mee te lopen. In de namiddag gaan we naar Sien. Vanavond is er een les zwangerschapszwemmen gepland. Alsook komt er iemand mee om één van de deelnemers van vorige editie te filmen voor een Nederlands programma. De les zelf is heel laagdrempelig, de mama's in spe krijgen een opwarmertje waarbij ze hun spieren een beetje losmaken en dan start Sien met het onderwerp van de dag. Ademhaling en angst, daar gaat het vandaag over. Ze verdeelt de ademhaling in 3 delen: buikademhaling (of normale ademhaling, die belangrijk is om tot rust te komen), ademhaling gedurende de wee (het wegpuffen of zuchten zoals ze het hier noemen) en de persademhaling. Het wordt allemaal niet al te moeilijk uitgelegd en door het kleine groepje (6 mama's) komen ze ook sneller los. Sien legt ook alles op een rustige en aangename manier uit. Daarna heeft ze het over angst, voor 5 van de 6 mama's is het hun eerste kindje dat op komst is en in Suriname doen ze nog niet veel rond voorlichting, dus eigenlijk zijn Sien en Jenice pioneers in het geven van voorlichting. Ook geeft Sien toe dat zij angst ervaart rond het bevallen, dit zorgt ervoor dat de lijn tussen zorgverlener en zorgvrager bijna volledig vervaagt. Wij krijgen als taak van de filmster dat we fotootjes mogen nemen en ondertussen letten we goed op hoe Sien haar les geeft. We leren veel bij, alsook dat mama's hier heel weinig weten rond zwangerschap en bevallen.

Donderdagochtend moeten we vroeg op, om 8 uur worden we bij Jenice verwacht. We bestellen een taxi, maar deze komt veel te laat opdagen, we bellen Jenice om haar alvast te verwittigen, zij maakt hier zeker geen probleem van. Uiteindelijk komt de taxi en om 8:15 staan we bij haar voor de deur. We rijden direct door naar haar eerste huisbezoek. We krijgen in de auto alvast een beetje uitleg over de patiënt en wij vinden het vooral spannend om eens een huis vanbinnen te zien. De manier van wassen van de baby is toch wel wat anders dan we in België gewend zijn en wij letten goed op. Met compresjes maken ze de neus, oren en mond van de baby schoon en Jenice smeert hem helemaal in met verse kokosolie (blijkbaar kan de kokosolie vanuit de winkel schimmels veroorzaken, verse doet dit niet). En daarna badert ze hem. De baby is nu 5 weken oud en nog steeds heel klein (een ienieminiemensje van 1900gram), maar hij doet het goed. Hij drinkt bijna volledig zijn fles uit alvorens die gaat slapen. Dan moeten we mee naar de polikliniek in een buitenwijk van de stad. Aangekomen worden we aan iedereen voorgesteld en worden we hartelijk ontvangen. Ook de patiënten hebben geen problemen dat we de consultaties meevolgen. De bevolking uit deze wijk bestaan vooral uit Creolen, zij aanvaarden heel weinig extra informatie dus de informatie bestaat vooral uit standaardinfo zoals eetgewoontes en rust. Wij mogen onze handgrepen oefenen en de harttoontjes luisteren met een doptone (een klein apparaatje waarmee je de harttoontjes van de baby kunt beluisteren), al snel krijgen we ook de dossiers in handen gedrukt en mogen we die ook invullen. We doen een beurtrol, iemand doet het dossier, de ander de controles. Opvallend is dat door het slechte weer een deel van de patiënten niet komt opdagen. Een andere taak van Jenice en haar collega Natasha is dat ze de kinderen uit deze wijk tot een leeftijd van 4 jaar vaccineren. Tesamen met dit worden de kindjes ook gemeten en gewogen om te zien of ze goed groeien. In de namiddag hebben we terug een taxi besteld, deze keer gebruiken we de app. Natuurlijk werkt dit ook niet zoals het hoort en was de taxi te vroeg en wij bijgevolg te laat, waardoor we met veel moeite een andere taxi hebben kunnen nemen. Wij in de stress dat we te laat gaan zijn, maar nee uiteindelijk moeten wij nog wel een tijdje wachten op Jenice aan de polikliniek. De namiddag is heel erg rustig, er komen maar twee zwangeren op controle en hebben we tijd om bij te praten. Opvallend is hoe geïnteresseerd Jenice is in onze werking, ze wil alles weten van hoe men bij ons op neonatologie werkt, hoe de controles gebeuren, wat we mogen voorschrijven. We merken al snel dat Jenice een verloskundige is die met heel haar hart achter haar beroep staat. Na onze hulp in de polikliniek bellen we een taxi, vanavond gaan we voor de eerste keer uiteten. We hebben met Shelaika afgesproken in 'het pannenkoeken en poffertjescafé'. Het is tijd om een beetje bij te praten, Shelaika is ontzettend blij om ons te zien en heeft een hoop te vertellen over haar eerste week stage in het AZP. Ze nodigt ons ook uit dat als er een familiefeest is dat we mee mogen, zo gaan we eens een echt Surinaams feest meemaken, daar kijken we erg naar uit!

Vrijdag kunnen we uitslapen, dat doen we dan ook en op het gemak werken we in de dag een beetje voor school, tussen de buien door zoeken we op waar de Choi's is, een grote supermarkt met merken zoals Lay's, Moora en Boni. Daar kunnen we alles vinden wat we nodig hebben voor ons eten en op de terugweg passeren we een lokale markt waar we nog wat groenten halen. We bestellen om 17:30 een taxi met de app, maar zoals je al kan raden, komt er geen taxi... We bellen de centrale, maar die doen alsof ze van niets weten, uiteindelijk nemen we de domme beslissing om de taxi van onze huisgenoten over te nemen, dit was wel een erg dure taxi. Maar we zijn bij onze les Strong en Zumba geraakt. Het eerste halfuur is erg pittig. We doen een combinatie van Zumba en krachttraining, nadien komen er wat oudere dametjes bij voor nog een uurtje Zumba. We hebben hard gelachen met onszelf. Beiden hebben we geen coördinatie- en ritmegevoel, waardoor we wat achterblijvenn met de pasjes. Het is wel erg leuk, hierdoor gaan we zeker nog teruggaan en hopelijk kunnen we ons aanpassen aan het ritme. Surinamers zijn wel veel losser in hun bewegingen, waardoor wij als stijve harken echt wel opvallen! Na de les bellen we direct naar de taxicentrale, de man aan de telefoon doet wat bot en vertelt dat ze niet tot daar rijden, we zeggen dat dit voorheen wel ging en hij meldt dat het dan wel een tijdje kan duren. Een halfuur later en nog geen taxi te zien, bellen we nog een keer naar de centrale, nu neemt een vrouw op en zegt ze dat ze een taxi ging vrij maken en we een kwartiertje moeten wachten. Een dik kwartier later is er nog steeds geen taxi. Nu zijn we het echt beu. Boos bellen we nog een keer en meld ik dat er nog steeds na een uur geen taxi is, de vrouw aan de telefoon zegt doodleuk dat alle taxi's bezet zijn en of ze er nog eentje moet sturen. Ik zeg dan maar dat het zeker moet en wel zo snel mogelijk. Onze Zumbalerares zegt ons dat er waarschijnlijk geen taxi zou komen en stelt voor om ons mee te nemen en thuis af te zetten, we maken van dit aanbod gretig gebruik, want hoelang zouden we anders moeten wachten? In de auto krijgt ze telefoon van iemand om te zeggen dat onze taxi uiteindelijk wel is komen opdagen... oeps! Volgens mij krijgen we geen taxi meer te pakken als we volgende keer willen bellen :)

Geduld is een schone zaak! Misschien leren we dit tijdens ons verblijf hier.

Maandag beginnen we met onze stage in het ziekenhuis. Spannend! Wij bereiden ons alvast de komende twee dagen op het gemak voor en doen het nog wat rustig aan. Volgende week een nieuwe update!

Liefs Ruby en Jantje