Fawaka?

Ja met ons gaat het goed hier! Zaterdag om 16 uur (plaatselijke tijd) zette ons vliegtuig de landing in. We keken naar buiten en zoals ze het hier zeggen, was het één grote broccoli. Groen, groen en nog eens groen en plots helemaal uit het niets was die landingsbaan daar. Vanaf nu kon het avontuur echt beginnen.

16:30 en we raken de grond, nu zijn we op Surinaamse bodem. We kijken buiten en zien... een klein gebouwtje maar meer ook niet. Is dit de luchthaven? Zitten wij wel juist? Neen, daar gaat die 'ping' en de gordels mogen los, de deuren gaan open en iedereen begint zich naar buiten te begeven. We komen buiten en op heel de luchthaven is er plaats voor één vliegtuig. We volgen de massa en komen aan in de aankomsthal, daar mogen we direct aanschuiven. Ons paspoort wordt nagekeken en afgestempeld en dan wachten op onze bagage. En wachten, en wachten, oohja en nog wachten. De stress slaat bij ons beide toe, want onze kleren voor drie maanden zitten in die koffers... Aah eindelijk, de eerste koffer is in zicht, en niet veel later lopen we met ons twee richting de douane. Daarachter is de 'hal' waar mensen opgewacht worden, niet te vergelijken met Nederland of België, gewoon een hoop mensen in een kale hal. Onze chauffeur van Stagehuisvesting wacht ons op en Mitchell (de man waar we alles mee geregeld hebben) zat blijkbaar mee op onze vlucht dus die rijdt ook maar mee. Onderweg stoppen we in Lelydorp bij de Chinees (de supermarkten worden hier ook de Chinees genoemd, eigenlijk altijd uitgebaat door Chinezen), om al wat inkopen te doen. Van Mitchell krijgen we ook ons eerste Surinaamse drankje: Parbobier Radler (viel goed mee qua smaak, niet te harde biersmaak) en een Chiller (smaakt meer naar een desperado, valt iets minder in de smaak). Plots zijn we zogezegd in Paramaribo en komen we aan in de Fred Derbystraat 123, ons adres voor de komende drie maanden. We worden opgewacht door Khali en Raoul en met onze bagage lopen we naar ons huis. We krijgen onze kamers toegewezen, wat tips en uitleg en beginnen met uitpakken. Nadat we alles uitgepakt hebben, besluiten we toch om gewoon thuis te blijven, nog een chipje te eten en ons bed in te kruipen, ten slotte is het een lange dag geweest en zijn we uitgeput van de indrukken die we tot nu toe al gedaan hebben.

Fort Zeelandia (Surinaams museum)

Zondag, rustdag in Paramaribo en in heel Suriname. Na ons ontbijt besluiten we aan Khali te vragen of hij met ons even naar de dichtstbijzijnde winkel wil stappen, om wat boodschappen te doen. We lopen naar een Chinees bij ons in de buurt en moeten toch even lachen bij onszelf hoe de winkel eruit ziet. Eigenlijk is het gewoon een soort van grote garage met wat producten in. Bij het afrekenen verschieten we even, omdat we voor 3 volle zakken, 6 flessen water en wat huishoudmiddelen nog geen 20 euro betalen. Na de boodschappen wandelen we richting stad, allez stad, een groot dorp is het eigenlijk. We wandelen en verschieten toch wel een beetje van de staat waarin sommige huizen verkeren, hoe sommige mensen wonen en hoe slecht onderhouden sommige delen van de wegen zijn. Ondertussen leren we kennismaken met de Surinaamse mannen, we worden aangestaard, achterna geroepen en er wordt naar ons gefloten alsof we hondjes zijn. Surprise surprise maar dat zijn we niet. We lopen door en komen uiteindelijk bij Fort Zeelandia aan. Fort Zeelandia is een 'fort' en hier is het Surinaams Museum, waar de geschiedenis van Suriname uit de doeken wordt gedaan. Het is een schattig museumpje, waar je gerust een uurtje op je gemak kan rondwandelen, de bordjes kan lezen, leuke foto's kan nemen en iets kan drinken en eten. Er worden ook gratis rondleidingen gegeven. Wij nemen in het museumcafé een cola en een fruitijsje van kokos en awarra, dit is verassend lekker. Na ons museumbezoekje lopen we door naar de palmentuin, de vroegere tuin van het presidentieel paleis vol reusachtige palmbomen. Het is kleiner dan we verwacht hadden, maar zeker indrukwekkend. Aan de andere ingang van de palmentuin vind je de Zus & Zo, een eetcafé/restaurant/bar/reisbureau/fietsenverhuurder. Het is een gezellig plekje, waar je even kan ontsnappen aan de middagzon en iets lekker kan eten. Hun kaart is niet zo heel erg uitgebreid, maar alles wat erop staat is vers. Wij bestellen beide een broodje Hete Kip (op de kaart: een broodje met pikante Surinaamse kip) en een glas verse ice tea, al hadden we beter iets genomen dat echt kan blussen. Het broodje is heerlijk, maar echt heel erg pikant, wij namen deze omdat er stond: Surinaamse kip. Wij wilden dit wel eens testen...

Broodje Hete Kip

De befaamde Palmentuin

Maandag, we moeten vandaag naar het bureau van de Stagehuisvesting om onze fietsen te halen. We wandelen ernaartoe en worden hartelijk ontvangen, we krijgen hier de uitleg omtrent ons verblijf, huisregels, tips en tricks. We krijgen ook de kans om een Surinaamse studentenkaart te verkrijgen, deze zorgt ervoor dat je in heel wat barretjes, restaurants en winkels kortingen en voordelen kunt krijgen. We krijgen onze fietsen en tijdens het fietsen merken we beiden dat onze banden helemaal plat staan. We fietsen naar de Centrale Markt, ondertussen merken we ook dat vergeleken met de rust van de zondag er een heel verschil is met de drukte van de weekdagen. We moeten echt oppassen hoe we fietsen, want ze zouden je zo van je sokken rijden. Bij de Centrale Markt kan je je fiets parkeren en die wordt dan bewaakt door een Surinamer in ruil voor een klein centje. De Markt zelf is niets vergeleken met markten van bij ons, het is druk, een vreemde opbouw van de markt (mensen komen gewoon met wat ze hebben en verkopen dit) en het is er donker en zelfs een beetje onaangenaam. Zelfs hier op de markt stopt het fluiten, klakken van de tong en roepen niet naar ons. Op een gegeven moment blijft een man zelfs naast ons lopen en dingen tegen ons zeggen. Wij doen ondertussen ons uiterste best om met een pokerface te blijven doorlopen en vooral te doen alsof je selectief doof bent. Het vlees- en visgedeelte van de markt is echt onsmakelijk, we worden er al snel misselijk van en lopen snel door naar het gedeelte buiten. We spreken af dat we enkel bij vrouwen fruit en groenten zouden kopen, omdat zij er nog vriendelijk uitzien. Voor nog maar 50srd kopen wij ons fruit en groenten aan, en zo kunnen wij al zeker twee dagen verder. In de namiddag trekken wij richting de Paramaribo Zoo, nadat we onze banden gaan laten oppompen. We fietsen naar de Zoo en daar aangekomen merken we eigenlijk dat dit echt een zielige bedoening is. We betalen onze 20srd en gaan naar binnen. Wat ons direct opvalt, zijn de veel te kleine dierenkooien, als de jaguars al op 15 vierkante meter wonen, is dit al veel, terwijl ze (en zo zegt het bordje bij hun kooi) in het wild een territorium van 5 tot 25 vierkante kilometer hebben. We leren dat wilde varkens heel erg agressief zijn. Anne-Fleur 'overwint' haar angst voor slangen (in een kooi) en bij de apen blijven we toch wat langer staan, want hier zitten kleintjes, die alle trucjes uit de kast halen en toch zo onhandig zijn. We ontdekken drie wilde 'Pirates of The Caribbean'-aapjes en ook zij doen vreselijk schattig. Na de Zoo fietsen we naar de 'Tulip' een supermarkt met allemaal producten die ook in België en Nederland te vinden zijn. Opmerkelijk is daar al eerst het andere publiek dat er komt en de prijzen die zo de lucht instijgen. Voor evenveel boodschappen als de dag ervoor zijn we al snel meer als het dubbele kwijt en dan hebben we nog niet eens zo gek gedaan. Even ter verduidelijking, een (kleine) pot Nutella kost hier bijna 10 euro, hiervoor kan je vijf andere potten kopen die hetzelfde smaken, maar zonder het merk Nutella als opschrift.

Dinsdag, het weer is vandaag erg wisselvallig. We rijden naar de vreemdelingendienst om ons visum te verlengen en krijgen onderweg te maken met een goede bui. Ook de route naar de vreemdelingendienst is niet bepaald fietsvriendelijk. Bij de vreemdelingendienst moeten we onze pas afgeven, alsook ons retourticket. Chance, dat wij twee vrouwen waren, want Robynn vergeet natuurlijk haar retourticket en doordat we er met ons twee staan en eens lief lachen, zegt de agent dat we niet overhuis moeten, maar ons wel zal verder helpen. Een uur later stappen we buiten met een vergunning voor drie maanden en een goed gevoel dat die lange broek eindelijk terug uit mag. Om halfdrie vertrekken we naar het ziekenhuis te voet, want daar hebben we afgesproken met Sien, zij neemt ons van daaruit mee naar haar thuis. Bij Sien aangekomen krijgen we de volledige uitleg over wat zij verwacht van ons en wat zij doet spreekt ons beide erg aan. We mogen op de zaterdagen lesjes babyzwemmen geven aan kindjes van twaalf weken tot twee jaar oud. Verder mogen we een infoavond organiseren en mee de lessen rond zwangerschapszwemmen volgen. Sien is zeker iemand die openstaat voor creatieve ideeën en zorgt ervoor dat wij een uitdaging gaan krijgen. Verder kan ze ons ook veel vertellen over de werking van het ziekenhuis, want zij is daar de adjunct, zo kunnen wij al een beetje een beeld krijgen van wat ons vanaf volgende week te wachten staat.

We kunnen alvast wel zeggen dat het een stage gaat worden om nooit meer te vergeten.

Liefs Robynn en Anne-Fleur